AAN ZEE
Een middaglang in mijn ‘up’ aan zee en voorlopig er niet weg te slaan. De zon is warm, de lucht al uren strak blauw, de zuidenwind strelend en minder straf dan eerder op de middag. Kiters hebben hun kites en boards allang weer ingepakt, het is nu goed weer voor het kleine grut om een vlieger op te laten.De zee is nu op aangenaam temperatuur en vanachter mijn windscherm zie ik dat de waterlijn steeds dichter naar me toe komt. De frisse branding duwt zijn uitlopers vooruit over het schelpenbankje dat uren drooggelegd lag in de brandende zon. Het geluid van het toestromende dan weer terugtrekkende kabbelende water over de lege huisjes, is helder en licht. Het tij keert; het schelpenbankje zal snel overspoeld zijn. Verderop in zee zie ik twee hoofdjes in de golven.
Het lijken spelende zeehondjes in het water.
Wat was het water heerlijk, ik ben er twee keer in geweest. Het was nog volop eb toen ik aankwam, de zee had zich ver teruggetrokken en het was zowat vijftig meter lopen naar een beetje diepte om te kunnen zwemmen.
Ik geniet en heb zojuist een artikel gelezen dat herinneringen niet van snapshots aan elkaar hangt maar van ‘real life experience’ met andere woorden, als al je zintuigen ge-triggered worden en je midden in het moment staat.
Me dunkt, dat is precies de omschrijving van het nu.
Ik proef, ruik, zie, hoor en voel de zee.
De wind op mijn huid, in mijn haar.
Een lik over mijn hand proeft naar zout…
Schaterlachen in de branding en spelende kinderen die moegespeeld aanspoelen.
Een jong stel dat even verderop ligt, geniet van een laatste zomer samen…
Een paar uur geleden poseerde de jonge aanstaande moeder met haar bolle buikje voor haar partner: armen wijd gespreid in de lucht, het lange rode haar vrolijk vanonder een rieten zomerhoedje wapperend in de wind.
Even daarvoor kiekten zij zichzelf samen op de foto, het toestel op een statief ingesteld op de zelfontspanner. Een moment dat nooit meer terug zal komen.
Ik hou van het knisperend geluid van het water op de schelpenbank, nog even …
Het klinkt een beetje als uitglijden op grind. Een lichte variatie op het zware monotone gebulder van de zee verderop.
Ik zou hier kunnen blijven tot de zon ondergaat en me dan gewoon oprollen in het kleed dat ik bij me heb. Misschien een andere keer, samen met hubby…
Een kopmeeuw en jonge zeemeeuw staan langs de waterlijn en lopen heen en weer. De zee komt steeds dichterbij, maar is nog op voldoende afstand. Er is genoeg tijd om mijn doeken en scherm in een rustig tempo op te rollen…
Naast me in de schaduw van de windscherm, ligt mijn jurk met vlinderprint op het zand. Het zal straks koel aanvoelen op mijn warme huid. Ik heb vandaag teveel zon gevangen.
Nog even en dan naar huis fietsen, met de wind in de rug.
Wie zou de Tour etappe gewonnen hebben?
Nu gaat het snel, een paar hoge golven spugen de schelpen verder het strand op.
Tijd om te gaan…