Muziek…
SummertimeIn de lente van 1961 stond het nummer Non Je Ne Regrette Rien, van Edith Piaf bovenaan de Nederlandse hitlijst.
Ik was nog geen jaar oud, had de box als podium en strak gestileerd met een luier als outfit,
zong ik keihard en gepassioneerd mee als de chanson op de radio speelde: ‘Non, non, non, non…!’
Muziek is altijd geweest in mijn leven.
Of het nu de Molukse kerkliederen waren die mijn ouders thuis zongen en die me nu nog diep raken,
a capella gezongen met de warme veelkleurige Molukse harmonie of begeleid door een bamboe fluitorkest.
Of de oude liederen die mijn vader zong.
Liederen in een oude taal, waarvan hij zelf de betekenis niet kende, maar zong vanuit zijn ziel.
Liederen van overlevering, van grootouder op kleinkind, van ouder op kind.
Dat waren liederen met een andere melodielijn, en in een ander ritme, geïnspireerd op de golfslag van de zee
begeleid door niets anders dan de slag van de tifa (trom) en gong (metalen slaginstrument).
En dan was er de eigentijdse muziek die gedraaid werd in huis.
Muziek die varieerde van klassiek tot jazz, van country tot hardrock, van folk tot pop en R&B.
Opgroeien met muziek, het is een belangrijke wervel van mijn ruggengraat!
Het verbindt, troost, inspireert en is een uiting van alle emoties die door lijf en leven heen kunnen gieren.
Manu Koko’i, kleine vogel.
Fly little bird, fly!
Sing little bird, sing!